Nordwalder Kiepenkerlchor… … vertreten im Heimatverein Nordwalde, im Kiepenkerlverein Stadtlohn und Mitglied im Deutschen Sängerbund
… vertreten im Heimatverein Nordwalde, im Kiepenkerlverein Stadtlohn und Mitglied im Deutschen Sängerbund

Mehr schönes Platt von Otto Pötter

Bild: pixabay

Ganz eenfach

© Von Otto Pötter, Rheine

 

Wat giff et wuohl up use Welt,

wat schier nix kost‘ un doch vull tellt?

Et mäck nich boss (arm) un nich malatt (krank) –

un auk noch eenfach is di dat.

Den kruusen Sinn bloß öfters lieken

un dann män lück wat netter kieken!

Nich bollerig, so es nen Dwinger –

un Vörsicht met den Wiesefinger.

Nich simmelantig all’s so dreih’n,

büs dat nix Guet’s mehr is to seihn.

Well bloß Probleme söch un blärrt,

süht nu maol glieks auk dat, wat stört.

Doch auk de Muul nich hangen laoten

stattdem met Luune munter praoten.

Un iämso lustern met Intress‘ –

dat glättet fien de kruuse Bless (Stirn).

Üm prick (ordentlich, schön) to sien bruukt et nich vull,

män bloß wat fröndlicker, statt dull.

Met Hiärt un Siäl mehr doon un säggen –

doch auk de Arms es schön beweggen.

Well weet et nich, dat Arm in Arm

et biätter löpp äs … Gott erbarm!

Up Schullern kloppen, sachte strieken,

lött us met Wonn‘ de Hande rieken.

Ümarmen sick maol, eenfach so,

dat mäck us gar noch mehr äs froh.

Klooke Worde, Simmeleer’n,

dat döt bi so wat nix äs stör’n.

Ümarmt tellt nich dat klooke Denken.

Ümarmt lött Glück sick eenfach schenken.

An sick ganz eenfach, doch gar’ntiert

maakt wi auk so wat kompleziert… © 2017


Bild: Pixabay

De Jagd, de Jagd…

Orre:

De Flinte alleene mäck et nich

© Von Otto Pötter, Rheine

 

Wu alle vetteihn Dage, so satten auk düssen Friedagnaomeddag de ollen Hubertus-Brüörs bi ’n lecker Wachölderken ümt puttkewarme Herdfüer tohaupe, üm sick wat to vertellen. Düsse schöne Herrenrunde dao up Terbecks Hoff, de woll nich eenen missen.

Uut dat gloinie Flickskern knackte et aff un an, so as woll dat Füer den Wittfrost buuten ümt Huus gemahnen: „Blief ja weg van hier!“ Et wör niämlicks all winterkaolt. In den frostklaoren Hiemmel steeg uut den hauhgen Schosteeen haruut so iäben den fienen witten Böökenholtdamp hauch in de wuchtigen Baimkronen. Buschk un Holt ümt Huus wör wiethen Jagdrevier; beste Lage un reine Natur. Et konn nich better.

De Jagd aower, de harre Terbeck tüskentiets an so ’n fienen Herrn Diplomdokter Sounso uut Mönster verpacht‘. Et wör ’n Kerl in de besten Jaohre, de, achter sienen Schriewdischk weg, van et Jagen nich genoog kriegen konn un daoför auk guet betahlde. Wat mehr? De Aolle wör de denn auk wuohl met tofriär.

Terbeck sömms wör auk dör un dör Jägersmann, aower in sien Öller konn he bi dat Jagdgaohn män nich mehr mithaoll’n. Un wenn di dat üöwernemmt, dann moss dao eens Dages män bi trügge. Aolle Lüe geiht et nu maol es nen Koohstiärt, se wasset nao de Grund hento. Dat is so, dao mäcks nix an. Is de Puckel krumm, is nix graut mehr met Bum-bum.

Un so satt de aolle Baas dao nu leiwer kommodig mit ’n lecker Piepken vör ‚t gloinige Füer un keek up den blaoen Damp, de dao sachte uut sienen Piepenkopp in‘ Stuoben to Höchte steeg. Üm em harüm siene Hubertus-Frönde, allesamt auk nich mehr guet up de Beene. Se keeken int Füer, vertellden sick wat, mümmelden an de Piepen harüm orre smöökten dicke Ssigarren.

Dat Praoten dreihde sick maol wier üm de Gesundheit un de Dokters. So göng et dütmaol hen un her mit dat, wat man keggen Ischias doon könn. Waorüm et nich maol met Perdesalwe probeeren? Villichte dai nen Klacks devan gar maol so unnen harüm auk ganz guet. Well weet, off dao nich es wier de Fraulüe geck bi upkeeken? Oh, wat ’n Gnöcheln (Schmunzeln) nu bi de aollen Herrns. Tschä, so wören se glieks auk all wier bi dat Herrenthema Nr. 1.

Olle Klepsers Jopp meinde, krüüßlahme Pien hen, Perdesalbe her, aower dat wör män so es bi de Jagd. Wenn et de Flinte nich mehr recht dai, könn man dao noch sovull met Waffenölge bi naohelpen, aower so richtig schusssicher dai et den aollen Püüster män doch nich mehr. „Ick mag et nich hören!“, gaffelde Jaspers Franz wehring met siene Sticken harüm, üm frisk Füer an‘ Krülltabak to maaken, „feihlt bloß noch, dat wi strüppen gaoht.“ Un de Aogen träönden em debi, as ne dicke Wulke Damp uut sienen Mund quoll.

Ach“, sagg aolle Terbeck, se sollen doch nich glieks den Kopp so hangen laoten, et dreihde sick doch nich all’s bloß üm et Gewehr. De Flinte alleene möök et nich. Dat wör jüst so, es dat bi Fraulüe un Mannslüe auk män so wör. Wüss de Herrgott waorüm, aower de Fraulüe härren nu maol oft mehr Spass an de Jagd, äs egaol so an dat Scheiten un Böllern. Je mehr de Mannslüe dat begreepen, ümso weiniger göng iähr dat auk an de Nerven. Bloß Böllern, möök dat up Duer nich heelmaol rappelig? Un well woll dao all bi liggen blieben?

Doch, dao böllerde et buuten all wier. Godorrieunnocheens!

Also dat is mi ja ’n wunnerlick Werks dao buuten“, schüllkoppede Jaspers Franz sienen griesen Kopp un blaosede ’n gueden Zug Damp debi in de Höchte, „et fallet ümt Huus hier ja in eenen hen Schüsse. Dat is jä baoll‘ dat reinste Trummelfüer! Wu kann dat? Ick wüss nich, dat wi düt Jaohr hier Manöver härren, orre?“

Nänä“, wünk Terbecks Buer aff, „dat is usen nie’en Jagdpächter uut Mönster. Wu hett et so schön upt Jagdlatien: Van‘ Jagen nich genoog he krigg, doch wu et geiht, dat weet he nich. Ick sägg ja, de Flinte alleene mäck et nich. Denn de Mann schütt nu all siet vanmuorn an eenen Hasen harüm…“


Erlkönnig up Platt

Von Otto Pötter, Rheine

 

Well ritt dao up’t Perd bi Nacht un Wind?

Et is Bennings Jopp met sien öllste Kind!

He jägg dör’n Busk – un hölt in’ Arm

schön fast sienen Jung, he hölt en warm.

Waorüm kicks mi nich an, du bange Bengel?“

röpp Jopp dao up ’t Perd, es so ’n wilden Engel.

Doch schinnt et, sien Bünsel, nich mehr ganz klook,

hät bloß noch Aogen för änneren Spook!

De Junge kriesket: „Oh je, kiek es dao!

Dao spöökt de Erlkönnig un jägg us nao!“

Ick hör wuohl nich recht, du undöchte Kind,

bis du denn nu hier all heelmaol in‘ Wind?

Sie leiwer ruhig“, sägg upt Perd de Vader,

dat bünd van de Erlen bloß Tööge un Blaader.“

Bild: pixabay

Ach, gleiw mi dat doch“, döt de Junge schreien,

he will mi dao siene Döchters andreihen!

Erlkönnigs Döchter, stell di dat vör!“

Jopp jampket bloß noch: „Oh, wat ’n Mallör!“

Heel dull haut he rüm met de Pietske upt Perd –

un de Jung’ in sien‘ Arm kick verbaast drin un wehrt.

Nu kiek doch, Vaa, nu sie doch es klook,

Erlkönnings Wichter, se danzt dao in’ Hook.“

Un de Vaa röpp all heestrig, so guet he noch kann:

Mi schinnt, du bis unwies, Mann oh Mann!

Junge, nu hör doch, ick weet et genau,

de Erle dao weiht bloß, dat is kiene Frau!“

Doch kümmert dat nich sien‘ Jungen in‘ Arm,

de winnet sick wild, as gäff et Alarm.

Van wiägen Baom, em wünke ne Deern.

Un se schreide em to, se härre em gern!

Un wenn he nich woll, dann stööw se uut‘ Holt,

denn nu reip se dull: „Dann bruuk ick Gewolt!!“

Dat doo ick glieks auk, sass seihn, wenn ick stopp,

dann driew ick dat Wicht di uut ’n Kopp!“

So bölket daokeggen nu Jopp wahn in Wut.

He wünscht se to’n Deibel, de dulldrieste Bruut.

Ick sall di wuohl helpen“, schnuuft he verdreiht,

up dat di de Kopp glieks änners wuohl steiht!“

Un he dömpet den Jung‘ – meinee, ach, ach…

Doch nu bünd se all dao, met Ach un met Krach.

De Junge, iäben noch vull Hollodrie,

föllt slaffmatt tesammen – is et vörbie?

Oh Schreck, nu up maol is’t mucksmüüskenstill;

kien Spöök un kien Wief mehr, dat noch wat will.

De Träönen kullert; de Vaa bitter grinnt;

he hölt in sien Arm dat stüöhnende Kind.

He bibbert un wimmert in Angst un Naut;

he kann nix mehr doon, denn sien Kind is all daut.